Eto na naman. Sabi ko nga, pag pinipilit ang isang bagay, hindi nagiging maganda yung resulta eh. I just cried for hours a while ago. And I wasn't able to stop it. Nakita pa nga ako ng family ko while crying pero wala akong nagawa. I was hurt. Fucking hurt. Bakit? Same issues. >.< I should have blogged about this thing before kaso piniglan ko. Ayoko na kasing pag-usapan at ayokong ipangalandakang I am not okay. Ayokong ipagsabi sa iba na I'm not happy. Kahit talagang totoo namang hindi ako masaya esp. sa relationship namin ni Alex. Nakakahiya man. Pero I have no choice. Yun ang totoo eh. Totoo ring pinipilit ko lang na maging masaya. Hindi dahil wala akong nararamdaman para sa kanya. Meron. Sobra nga eh. Pero yung nararamdaman kong yun yung nagpapasakit sakin. Hindi kami okay. Matagal na. Since naging couple kami, there were lot of times na mei misunderstanding kaming dalawa. Inaamin ko, ako ang nagsisimula. Pero it wasn't because gusto ko lang ng gulo or what. Meron lang talaga kasing mga bagay bagay na nangyayari na di naman pwedeng hindi bigyan ng attention...

Hindi kami okay kasi gusto nya nang makipag-break sakin. Oo. Tama. Hindi lang once or twice or thrice. Siguro, more than five times na na nag-atttempt syang makipag-break sakin sa loob ng four months. Pero I did not agree. Then there was this one time na I was already decided na ako na yung makikipag-break pero sya naman yung pumigil sakin. From that moment, there were still times na nag-ask ulit sya. Pero dahil nga hindi ako nag-aagree at dahil nung time na yun he said na hindi nya rin naman daw ako gustong mawala sa buhay nya at sabi nyang kakayanin nya yung lahat na pwede pa naming maging problema, natuwa naman ako. I thought magiging okay an talaga yung lahat. Pero hindi pala.

Until kanina, mei lakad sana kami kasi off nya. Nag-set ako ng time and he agreed pero as usual, he was late. So I got mad. I got mad hindi naman talaga dahil sa late sya. I got mad kasi ilang beses na nyang ginawa sakin yun eh. Pwede naman nya akong iinform ahead of time na ibahin na lang amin yung time para makapag-prepare na sya pero hindi. Pinaasa nya akong nagreready na sya, na kesyo papunta na raw sya pero sa totoo lang, maliligo pa lang pala sya. So nainis ako. Pero hindi naman yun yung real issue eh. Alam nya naman yun. Pero in the end, ako yung lumabas na masama kasi ako yung nagalit, kasi ako yung nag-walk out. Kasi ako.

I was hurt. I was mad. Nung pauwi ako, nanggigigil talaga ako. Until now, naiinis pa rin ako. Hindi lang dahil sa nangyari kanina. Dahil sa nag-build up na problema sa relasyon namin since Day 1 na pilit lang pala namin tinatago.

At ayun, he asked for some space kanina. I was willing to give it to him naman. Kasi he told me na nahihirapan na sya. Ako rin naman. Pero hindi ako ulit umagree. Bakit? Kasi alam kong hindi naman yun ang totoong solusyon sa problema eh. Alam kong alam nya naman yun.

Hanggang ngayun, kahit hindi pa kami formally naghihiwalay (kasi ayaw nya daw na sya yung makipag-break; eh ayaw ko rin naman dahil ayoko talaga eh), feeling ko, wala na talaga kami. Ewan ko. Siguro dahil alam ko sa sarili kong, ayaw nya na nga talaga. Baka umagree na rin ako deep inside. Ewan. Ewan ko talaga. Hindi ko alam. Wala akong maisip.

Dahil wala akong maisip, siguro sa puntong 'to, simulan ko na dapat na mabuhay ulit mag-isa. Baka nga naman kasi hindi naman kami talaga uubra eh pinipilit pa namin. Puro resentments lang tuloy ang nangyayari sa pamimilit na yun. Baka time na para maghiwalay nga ng tuluyan. :'(

Masakit. Sobra. Pero anong magagawa ko??? Hindi ko naman na pwedeng ipagpilitan yung sarili ko sa isang tao na ayaw na sakin. Na naman ba? As in? Nakakapagod na. HINDI KO NA DESERVE 'TO. TAMA NA.

I want to be alone. Gusto kong mag-isip isip muna. Pagod na ako eh. Gusto ko naman this time, ako naman yung pagexertan ng EFFORT.

Pero sana, SANA LANG TALAGA, magawa ko. Para sa sarili ko naman. Ako naman.

:(

Super dami ng mga nangyari in the past weeks. I chose not to share anything here kahit gustong-gusto ko nang ibuhos lahat yun. Good thing naman, I was able to handle everything. I was also thankful kasi there are people who actually helped me through those moments when I really did not know what to decide for. Pero kahit ganun, syempre, I was still the one who decided kung anu yung dapat kong gawin.

Para isummarize, there were times in the past weeks na muntik muntik na talaga akong pinasuko. Yun tipong, cycle na nga lang sya eh. Talagang nagpaulit-ulit yung mga pangyayari and it really took a lot, as in A LOT, of patience from me. Siguro kung talagang talagang talaga lang na mahina ka, una pa lang, susuko ka na talaga. Pero ewan ko. I don't know if I was really that strong kaya ko kinaya yung mga yun or dahil ba I was really too dependent on other people, specifically him, kaya ko nasurpass yun. T__T pero in the end, I know, I can feel and I HOPE na this time, things are getting better na. :)

Panu ko nasabi yun? Simple lang pala kasi... Masyado lang pala akong nag-over react nung mga panahong yun. Masyado lang pala akong naging immature during those times kaya tuloy, ayun. Haha pero this time, naconclude kong dapat pala matagal ko na lang ginawang mag-go-with-the-flow. Dapat hindi ko na lang nga masyadong sineryoso yung mga bagay bagay saming dalawa. Masyado na kasi akong naprepressure sa sarili ko eh. Haha feeling ko kasi, ang tanda tanda ko na at dapat na talaga akong magseryoso sa buhay. Pero hindi pa pala. Haha ako lang pala yung nagseseryoso ng bongga tapos yung iba dun, wala lang. Haha siguro nga kaya ganun kasi magkaiba pa kami ng goals as of now. Syempre, sya pinaka goal nya as of now eh makagraduate tas makapasok sa Academy tas ako syempre, stable na ako kaya iba na rin yung gusto kong maachieve next. Kaya ayun... So dapat pala talaga matagal ko na ngang ginawa na hayaan na lang yung mga bagay bagay na gumalaw sa sarili nila at dapat hindi ko na lang sila kinontrol Eh kaso ayun, nangyari na. At least naman, narealize ko pa. :) haha kaya eto, narealize ko lang, ang sarap pala ng feeling nung hinahayaan mo lang yung mga bagay-bagay. Ako, hinahayaan ko na lang sya sa gusto nya. Ayoko nang ipilit yung ganito, yung ganyan, Bukod kasi sa nakakasawa yung ganun tas wala ka naman napapala, nakakastress lang. Kung sa kanya ayus lang, eh di sige na lang din. Bahala na! Haha kung anung mangyayari eh di mangyari. Minsan minsan na lang mang-control. :)

Eto na naman. Sabi ko nga, pag pinipilit ang isang bagay, hindi nagiging maganda yung resulta eh. I just cried for hours a while ago. And I wasn't able to stop it. Nakita pa nga ako ng family ko while crying pero wala akong nagawa. I was hurt. Fucking hurt. Bakit? Same issues. >.< I should have blogged about this thing before kaso piniglan ko. Ayoko na kasing pag-usapan at ayokong ipangalandakang I am not okay. Ayokong ipagsabi sa iba na I'm not happy. Kahit talagang totoo namang hindi ako masaya esp. sa relationship namin ni Alex. Nakakahiya man. Pero I have no choice. Yun ang totoo eh. Totoo ring pinipilit ko lang na maging masaya. Hindi dahil wala akong nararamdaman para sa kanya. Meron. Sobra nga eh. Pero yung nararamdaman kong yun yung nagpapasakit sakin. Hindi kami okay. Matagal na. Since naging couple kami, there were lot of times na mei misunderstanding kaming dalawa. Inaamin ko, ako ang nagsisimula. Pero it wasn't because gusto ko lang ng gulo or what. Meron lang talaga kasing mga bagay bagay na nangyayari na di naman pwedeng hindi bigyan ng attention...

Hindi kami okay kasi gusto nya nang makipag-break sakin. Oo. Tama. Hindi lang once or twice or thrice. Siguro, more than five times na na nag-atttempt syang makipag-break sakin sa loob ng four months. Pero I did not agree. Then there was this one time na I was already decided na ako na yung makikipag-break pero sya naman yung pumigil sakin. From that moment, there were still times na nag-ask ulit sya. Pero dahil nga hindi ako nag-aagree at dahil nung time na yun he said na hindi nya rin naman daw ako gustong mawala sa buhay nya at sabi nyang kakayanin nya yung lahat na pwede pa naming maging problema, natuwa naman ako. I thought magiging okay an talaga yung lahat. Pero hindi pala.

Until kanina, mei lakad sana kami kasi off nya. Nag-set ako ng time and he agreed pero as usual, he was late. So I got mad. I got mad hindi naman talaga dahil sa late sya. I got mad kasi ilang beses na nyang ginawa sakin yun eh. Pwede naman nya akong iinform ahead of time na ibahin na lang amin yung time para makapag-prepare na sya pero hindi. Pinaasa nya akong nagreready na sya, na kesyo papunta na raw sya pero sa totoo lang, maliligo pa lang pala sya. So nainis ako. Pero hindi naman yun yung real issue eh. Alam nya naman yun. Pero in the end, ako yung lumabas na masama kasi ako yung nagalit, kasi ako yung nag-walk out. Kasi ako.

I was hurt. I was mad. Nung pauwi ako, nanggigigil talaga ako. Until now, naiinis pa rin ako. Hindi lang dahil sa nangyari kanina. Dahil sa nag-build up na problema sa relasyon namin since Day 1 na pilit lang pala namin tinatago.

At ayun, he asked for some space kanina. I was willing to give it to him naman. Kasi he told me na nahihirapan na sya. Ako rin naman. Pero hindi ako ulit umagree. Bakit? Kasi alam kong hindi naman yun ang totoong solusyon sa problema eh. Alam kong alam nya naman yun.

Hanggang ngayun, kahit hindi pa kami formally naghihiwalay (kasi ayaw nya daw na sya yung makipag-break; eh ayaw ko rin naman dahil ayoko talaga eh), feeling ko, wala na talaga kami. Ewan ko. Siguro dahil alam ko sa sarili kong, ayaw nya na nga talaga. Baka umagree na rin ako deep inside. Ewan. Ewan ko talaga. Hindi ko alam. Wala akong maisip.

Dahil wala akong maisip, siguro sa puntong 'to, simulan ko na dapat na mabuhay ulit mag-isa. Baka nga naman kasi hindi naman kami talaga uubra eh pinipilit pa namin. Puro resentments lang tuloy ang nangyayari sa pamimilit na yun. Baka time na para maghiwalay nga ng tuluyan. :'(

Masakit. Sobra. Pero anong magagawa ko??? Hindi ko naman na pwedeng ipagpilitan yung sarili ko sa isang tao na ayaw na sakin. Na naman ba? As in? Nakakapagod na. HINDI KO NA DESERVE 'TO. TAMA NA.

I want to be alone. Gusto kong mag-isip isip muna. Pagod na ako eh. Gusto ko naman this time, ako naman yung pagexertan ng EFFORT.

Pero sana, SANA LANG TALAGA, magawa ko. Para sa sarili ko naman. Ako naman.

:(

Super dami ng mga nangyari in the past weeks. I chose not to share anything here kahit gustong-gusto ko nang ibuhos lahat yun. Good thing naman, I was able to handle everything. I was also thankful kasi there are people who actually helped me through those moments when I really did not know what to decide for. Pero kahit ganun, syempre, I was still the one who decided kung anu yung dapat kong gawin.

Para isummarize, there were times in the past weeks na muntik muntik na talaga akong pinasuko. Yun tipong, cycle na nga lang sya eh. Talagang nagpaulit-ulit yung mga pangyayari and it really took a lot, as in A LOT, of patience from me. Siguro kung talagang talagang talaga lang na mahina ka, una pa lang, susuko ka na talaga. Pero ewan ko. I don't know if I was really that strong kaya ko kinaya yung mga yun or dahil ba I was really too dependent on other people, specifically him, kaya ko nasurpass yun. T__T pero in the end, I know, I can feel and I HOPE na this time, things are getting better na. :)

Panu ko nasabi yun? Simple lang pala kasi... Masyado lang pala akong nag-over react nung mga panahong yun. Masyado lang pala akong naging immature during those times kaya tuloy, ayun. Haha pero this time, naconclude kong dapat pala matagal ko na lang ginawang mag-go-with-the-flow. Dapat hindi ko na lang nga masyadong sineryoso yung mga bagay bagay saming dalawa. Masyado na kasi akong naprepressure sa sarili ko eh. Haha feeling ko kasi, ang tanda tanda ko na at dapat na talaga akong magseryoso sa buhay. Pero hindi pa pala. Haha ako lang pala yung nagseseryoso ng bongga tapos yung iba dun, wala lang. Haha siguro nga kaya ganun kasi magkaiba pa kami ng goals as of now. Syempre, sya pinaka goal nya as of now eh makagraduate tas makapasok sa Academy tas ako syempre, stable na ako kaya iba na rin yung gusto kong maachieve next. Kaya ayun... So dapat pala talaga matagal ko na ngang ginawa na hayaan na lang yung mga bagay bagay na gumalaw sa sarili nila at dapat hindi ko na lang sila kinontrol Eh kaso ayun, nangyari na. At least naman, narealize ko pa. :) haha kaya eto, narealize ko lang, ang sarap pala ng feeling nung hinahayaan mo lang yung mga bagay-bagay. Ako, hinahayaan ko na lang sya sa gusto nya. Ayoko nang ipilit yung ganito, yung ganyan, Bukod kasi sa nakakasawa yung ganun tas wala ka naman napapala, nakakastress lang. Kung sa kanya ayus lang, eh di sige na lang din. Bahala na! Haha kung anung mangyayari eh di mangyari. Minsan minsan na lang mang-control. :)